|
Pat
| Dołączył: 01 Wrz 2006 |
| Posty: 93 |
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 2 razy
|
Ostrzeżeń: 0/5
|
| Skąd: NS |
|
|
 Wysłany: Śro 16:42, 29 Lis 2006 |
|
 |
|
|
|
Oto moje skromne świadectwo:
Zawsze byłam grzecznym dzieckiem. Nie byłam wyjątkowo impertynencka, nieuprzejma, nie używałam wulgaryzmów, nienawidziłam alkoholu i wszelkich innych używek, absolutnie nie ciągnęło mnie do tego, aby ubierać się wyzywająco, prowokować. Nie szalałam na żadnych imprezach, wracałam wcześnie do domu. Spokojna była ze mnie osóbka, ale niestety bez wiary... Nie wiedziałam po co chodzę do Kościoła. Moi rodzice nie umieli mi tego wytłumaczyć, wręcz śmiem twierdzić, że było im całkowicie obojętne, czy będę na niedzielnej Mszy, czy nie... Często lenistwo sprawiało, że zostawałam w domu, nawet wtedy, gdy przygotowywałam się do sakramentu bierzmowania. Nie widziałam siebie w Kościele. Śmiałam się z ludzi religijnych, szczególnie z młodych, którzy przez cały dzień siedzieli na parafii, jeżdzili na różnorakie rekolekcje. Czułam się bardzo nieswojo w domu mojej babci, w którym jest mnóstwo ikon i obrazków z wizerunkami Świętych. Jeszcze gorzej czułam się, gdy babcia zaciągała mnie do odmawiania różańca i koronki do Miłosierdzia Bożego. Modlitwa była mi obca. Nie modliłam się głęboko przez długie lata, a w trakcie przygotowania do bierzmowania zaczęłam odmawiać codziennie przed snem "Ojcze Nasz" tylko po to, żeby NIE MUSIEĆ się z tego spowiadać... To był okropny czas. W mojej klasie, rodzinie nie było żadnych autorytetów, ludzi, którzy mogliby mi pokazać wiarę, a jeśli byli, to nie dostrzegałam ich, bo byli jednostkami...
Aż w końcu nadszedł czas, kiedy coś zaczęło się dziać.
Przyszłam na spotkanie MFu.
Konkretnie przyprowadziła mnie Asia, która była zachwycona tą wspólnotą i wiele mi o niej opowiadała. Wreszcie przyszłam. Tam nastąpiła mała "mentalna rewolucja". Zobaczyłam, że są tu ludzie, którzy otwarcie mówią o swojej wierze, po spotkaniu idą na Mszę (w środku tygodnia, wtedy było to dla mnie niepojęte) i nikt się z nich nie śmieje, nie neguje tego... W dodatku ludzie, którzy widzieli mnie po raz pierwszy w życiu witali się ze mną czule:) To było naprawdę coś
I tak to się zaczęło. Oczywiście nie od razu nastąpiła we mnie przemiana o 180 stopni. Nawrócenie trwało jeszcze długi czas. Na początku we wspólnocie wciąż czułam się nieswojo. Miałam ogromne braki wiedzowe. Nie wiedziałam jak się zachować w bardzo wielu sytuacjach - na Eucharystii, na adoracji. Rzeczy totalnie oczywiste, jak przyklęknięcie przed Najświętszym Sakramentem przyprawiały mnie o ból głowy, bo wciąż o nich zapominałam... Bałam się braci (teraz wydaje mi się to niedorzeczne), zresztą nawet nie odróżniałam brata od księdza... Było ciężko, ale opłacało się podjąć trud. Z biegiem czasu uczyłam się i poznawałam coraz więcej zwyczajów nie tylko we wspólnocie, ale także prawd życia chrześcijańskiego. Widziałam, że moje życie się zmienia - otworzyłam się, zaczęłam naprawdę zbliżać się do Boga, który przestał być kimś bez znaczenia. Naprawdę zaczęłam zastanawiać się nad sobą, swoimi wadami i grzechami, co także nie było łatwe. Kiedyś śmiałam się z kolekcjonerów ikon i śpiewników, a teraz jestem jedną z takich osób. Wiem, że bez Boga nic by się nie udało, że tak naprawdę to On przyprowadził mnie do tej wspólnoty i dobrze wiedział co robi  Za wszystko, czego doświadczyłam, Chwała Panu!!!
|
